İşte sokaklara seriyorum evleri
Dertler saçılıyor kaldırımlara
Bunalımlar bağırıyor
Korkarak yürüyen şu kadın
Boşuna gizlemiyor ellerini
Bir tutam özlem koparmış vitrinlerden
Usulca koynuna dolduruyor
Öfkesini anlatamıyor bir çocuk
Yüreğini topluyor asfalttan
Yaşamın yüzüne savuruyor
Bir silah patlıyor ardından
Yaşamın göğsüne hançer sokuluyor
Türkülere bile varamazken dilimiz
De bana dostum
Evlerde bunca ağıt nasıl yakılıyor
İstersen iş dönüşü bir akşam
Evlere çağıralım sokakları
Otobüs kuyruklarında mecalsiz
Göreceksin zamanın tutsaklığını
Sabır destan yazacak duvarlara
Hiç fırçasız ve kalemsiz
Süpermarketlerde memurlar
Yaşamı dolduracaklar kağıt torbalara
Ellerinde koskoca bir günü taşıyacaklar
Hiç umutsuz ve geleceksiz
Kaldırım kıyılarında lüks arabalar
Şımarıklığı kusacaklar işçi kızlara
Hiç dertsiz ve düşüncesiz
Bir ırmaktır akıp gidecek evlerde
Hem nehirsiz hem denizsiz
İstersen tam öfke saatinde bir gün
Salonlara dolduralım sokakları
Göreceksin
Hiçbir şey sığmayacak hiçbir yere
Ne açlıklar mutfaklara yerleşecek
Ne umutlar saksılarda yeşerecek
Uzayıp giden kuyruklar
Balkonlardan geri sarkacak sokaklara
Evler sokaklara
Sokaklar evlere dönüşecek
Kentleri yerinden oynatan bir öfke
Volkanca patlayacak sonunda camlarda
Ne ağaçlarda kuş kalacak
Ne yapraklarda rüzgar
O en güzel şarkılar
Kuşlar ve rüzgar
Çekip gidecekler lekeli bir utançtan
Yalnızca ölüm kalacak yalnızca inkar
De ki sokaklar yetmez bu sevdaya
Evler alanlar yetmez
Varsın kentlerde söylensin bu türküler
Aynı türküler kırlarda söylenmez
Deniz dalgasını vururken kıyılara
Dağlar soluğunu savurur dalgalara
Yaşam bir sevgiliyse baştan sona
Yalnızca saçlarından öpülmez
De ki bu yar böyle sevilmez
De ki bu kavga böyle verilmez